Forum Przyrodnicze "BOCIAN"

[Beata]

Lepiej zapobiegać.....

Tasiemiec bąblowiec (Echinococcus multilocularis).
Występuje u lisów w całej Europie, Ameryce Północnej, Azji. Według kilku badań prowadzonych w latach 1994 – 2003, procent osobników zarażonych wynosi od kilku do kilkunastu procent. Szczególnie niepokojące wydają się być dane mówiące o występowaniu terenów endemicznych, gdzie procent zakażonych lisów wynosi nawet kilkadziesiąt procent. W Polsce są to regiony w województwach podkarpackim, pomorskim i warmińsko – mazurskim. Stwarza to poważne zagrożenie zakażenia ludzi. Dotyczy to osób mających bezpośredni kontakt z odchodami zwierząt dzikich (garbarze, myśliwi, leśnicy, zbieracze runa leśnego, rolnicy, turyści) lub kotów i psów, które mogły zjeść żywiciela pośredniego (mysz, szczur) zakażonego bąblowcem. Należy również dodać, że populacja lisa jest w Polsce w okresie intensywnej ekspansji, lisy wkraczają także w okolice gospodarstw, domów i miast, gdzie znacznie łatwiej o pokarm.
Echinococcus multilocularis występuje głównie w jelicie cienkim lisów, które są żywicielami ostatecznymi. Zakażone lisy wydalają dziennie wraz z kałem kilkaset jaj, które posiadają bardzo dużą wytrzymałość (rok w wilgotnym środowisku, 54 dni w temp. – 27 stopni C). Żywicielami ostatecznymi mogą być także inne zwierzęta drapieżne, żywicielami pośrednimi są ich ofiary – drobne gryzonie. Człowiek natomiast może stać się przypadkowym żywicielem pośrednim. Rozwój procesu chorobowego przypomina u ludzi proces nowotworowy. Postać larwalna – rozwijająca się z onkosfery – zagnieżdża się w 99% przypadków w wątrobie, rzadziej w płucach lub mózgu. Objawy kliniczne pojawiają się często dopiero po 15 – 20 latach utajenia. Jest to związane z powolnym rozwojem larwy. W trakcie choroby obserwuje się jej naciekowy wzrost: błona rozrodcza bąblowca wielojamowego wrasta w miąższ wątroby, rozrasta się wzdłuż naczyń krwionośnych i dróg żółciowych. Następnie z wątroby przedostaje się przez ciągłość lub drogą przerzutów (są one ułatwione, gdyż wokół rozwijającego się pasożyta nie powstaje torebka łącznotkankowa). Według rejestru prowadzonego (od roku 1992) w Katedrze i Klinice Chorób Tropikalnych i Pasożytniczych AM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, w Polsce na alweokokozę chorowało 25 osób, zmarło 6 z nich. Można jednak przypuszczać, że liczby rzeczywiste są znacznie większe. Leczenie polega na resekcji zmiany ogniskowej z marginesem zdrowej tkanki.




tutaj

[lord haos]